ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ.........                                  

ਪਰਦੇਸੀ ਧਰਤੀਆਂ ਗਾਹੁੰਦਿਆ ਰਾਹੀਆ !

ੳਥੇ ਚੋਗਾ ਚੁਗਦੀ ਮੇਰੇ ਢਿੱਡ ਦੀ ਆਂਦਰ ਨੂੰ ਦੱਸੀਂ

ਕਿ ਤੇਰੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਤੇਲ ਨਹੀਂ,

ਤੇਜ਼ਾਬ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ

ਤੇ ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ 

ਕੁੜੀਆਂ-ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚਹਿਚਹਾਟ

ਪੌਣਾਂ ਵਿੱਚ ਪਤਾਸਿਆਂ ਵਾਂਗ ਘੁਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ

ਬਘਿਆੜੀ ਜਬ੍ਹਾੜਿਆਂ ਦਵਾਰਾ ਚੱਬ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ

ਕਿ ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਅਗਵਾੜ ਦੇ ਭਰ ਜੁਆਨ ਗੱਭਰੂਆਂ ਦੇ

ਡੌਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਮੱਛੀਆਂ

ਕਿਸੇ ਛਿੰਝ ਦੇ ਢੋਲ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਫੜਕਦੀਆਂ

ਨਾ ਹੀ ਹੱਦਾਂ-ਸਰਹੱਦਾਂ 'ਤੇ 

ਵਤਨ ਦਾ ਮਾਣ ਬਣਦੀਆਂ ਨੇ

ਸਗੋਂ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਕਾਲੇ-ਵਿਹੁਲੇ ਛੱਪੜਾਂ ਵਿੱਚ

ਨਿੱਤ ਆਤਮ-ਹੱਤਿਆ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਨੇ

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ

‘ਜਾਗੋ ਵੱਡ-ਵਡੇਰਿਓ ਵੇ ਥੋਨੂੰ ਫਲਾਣਾ ਸਿਹੁੰ ਜਗਾਵੇ’”

ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਸੱਜਰੀਆਂ ਵਹੁਟੀਆਂ

ਖੇਤਾਂ-ਬੰਨਿਆਂ ਤੋਂ ਮਿੱਟੀ ਕੱਢਦੀਆਂ ਕੱਢਦੀਆਂ

ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖੀ ਪਿੰਜਰ ਦੇਖਦੀਆਂ ਨੇ

ਤਾਂ ਪਿੱਟਦੀਆਂ-ਕੁਰਲਾਉਂਦੀਆਂ

ਕਮਲੀਆਂ-ਹਾਰ ਪਿੰਡ ਵੱਲ ਭੱਜ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ

ਹੋਲ਼ਾਂ ਲਈ ਛੋਲੇ ਪੱਟਦੇ ਚਾਂਭਲੇ ਨਿਆਣੇ

ਜਦੋਂ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਸੁਆਦ ਜਿਹਾ ਭਰ ਕੇ

ਡੱਡੇ ਭੰਨਦੇ ਨੇ

ਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੱਚੇ-ਕੱਚੇ,ਮਿੱਠੇ-ਮਿੱਠੇ ਦਾਣਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ

ਭੜਕਦੇ ਹੋਏ ਬੰਬ ਨਿੱਕਲਦੇ ਨੇ

ਤੇ ਚੇਤਰ ਹੁਣ 

ਕਿਸੇ ਫੁੱਲਾਂ ਭਰੀ ਚੰਗੇਰ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ

ਨਾ ਹੀ ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰਾ 

ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਕੋਈ ਰਿਮਝਿਮੀ ਚਸ਼ਮਾ ਹੈ

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ

ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾਲੇ ਬੁਰਕੇ ਵਿੱਚ ਲਿਪਟੀ

ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਬੇਸ਼ਰਮ ਰਾਤ ਹੈ ਏਥੇ

ਤੇ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲਾ ਧੌਲਾ ਬਲਦ

ਹਰ ਪਲ ਆਪਣੇ ਸਿੰਗ ਬਦਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ

ਤੇ ਇਸ ਗੂੜ੍ਹੇ-ਗਾੜ੍ਹੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ 

ਬੌਂਦਲੇ ਹੋਏ ਤੇਰੇ ਸਾਕ-ਸਕੀਰੀ,

ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਵੱਜਕੇ 

ਆਪਣੇ ਹੀ ਮੱਥੇ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਕਰ ਰਹੇ ਨੇ

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ

ਜੇ ਭੋਰਾ ਵੀ ਸੇਕ ਹੈ ਉਹਨੂੰ 

ਆਪਣੀ ਜੰਮਣ-ਵਾਲੀ ਦਾ

ਤਾਂ ਉਹ ਜਿਵੇਂ-ਕਿਵੇਂ,

ਜਿੱਥੋਂ ਕਿਤੋਂ ਕੋਈ ਲਿਸ਼ਕੋਰ ਸੁੱਟੇ

ਕਿ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ ਵੱਜ ਕੇ ਫੱਟੜ ਹੋਣ ਦੀ

ਇਸ ਆਪ ਵਿਹਾਜੀ ਸਜ਼ਾ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਸਕੀਏ

ਉਹ ਕੁਝ ਤਾਂ ਕਰੇ 

ਕਿ ਇਸ ਮਰ ਰਹੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ

ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਕਬੂਤਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਗੁਟ੍ਹਕਣ ਲੱਗ ਪਵੇ   

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ ਉਹ ਕੁਝ ਤਾਂ ਕਰੇ...

ੳਹਨੂੰ ਆਖੀਂ ਉਹ ਕੁਝ ਤਾਂ ਕਰੇ....