ਦਿੱਲੀ ਵਾਲੀਏ ਕੁੜੀਏ !

28 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਕਵਿਤਾ..ਪਰ ਜ਼ਖਮ ਤਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਸੱਜਰੇ ਨੇ,ਹੰਝੂ ਤਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਵਗਦੇ ਨੇ

ਦਿੱਲੀ ਵਾਲੀਏ ਕੁੜੀਏ! ਤੇਰੀ ਜੋ ਖਬਰ ਆਈ ਹੈ
ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਤੱਤੇ ਤੱਤੇ ਹੰਝੂ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈ

ਤੇਰੇ ਘਰ ਅੱਗ ਜਦ ਲੱਗੀ,ਸੇਕ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਆਇਆ ਸੀ
ਮੈਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਪਾਣੀ ਘੜੇ ਦਾ ਅੰਗ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਸੀ
ਮੈਂ ਕੀ ਦੇਖਿਆ,ਪਾਣੀ ਘੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਉਬਲਦਾ ਸੀ
ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਵੇਲੇ ਤੇਰੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਇਕ ਸਿਵਾ ਬਲਦਾ ਸੀ
ਤੇਰੇ ਉਸ ਸਿਵੇ ਦੀ ਰਾਖ ਉੱਡ ਕੇ ਏਥੇ ਆਈ ਹੈ
ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਤੇ ਰੱਤੇ ਹੰਝੂ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈ

ਤੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵੱਢੇ ਗਏ ਅੜੀਏ ਨੀਂ! ਫੁੱਲ ਤੇਰੇ
ਰਹਿਮ ਲਈ ਰਹੇ ਵਿਲਕਦੇ ਅੜੀਏ ਨੀਂ ਬੁੱਲ੍ਹ ਤੇਰੇ
ਤੇਰੇ ਹਮਵਤਨਾਂ ਨੇ ਅੜੀਏ ਨੀਂ ਤੈਨੂੰ ਨੰਗੀ ਕੀਤਾ ਹੈ
ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਏ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੋਈ ਰਾਧਾਂ ਕੋਈ ਸੀਤਾ ਹੈ
ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰੱਬ ਦੀ ਦੁਹਾਈ ਹੈ ਦੁਹਾਈ ਹੈ
ਜੋ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਤੱਤੇ ਤੱਤੇ ਹੰਝੂ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈ

ਚੀਕਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਅੰਬਰ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿੱਚ ਪਾੜ ਲਾਏ ਨੇ
ਤੇਰੇ ਹਉਕਿਆਂ ਸਾਗਰ ਵੀ ਸੱਥਰ 'ਤੇ ਬਿਠਾਏ ਨੇ
ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਤੇ ਦੇਹ ਨੂੰ ਜਿਸਨੇ  ਛਾਲਾ-ਛਾਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ
ਉਹਨੇ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਰੰਗ ਕਾਲਾ ਕੀਤਾ ਹੈ
ਇਹ ਕਾਲਖ ਗੋਰੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੀ ਨਾ ਮਿਟਾਈ ਹੈ
ਜੋ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਤੇ-ਰੱਤੇ ਹੰਝੂ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈ


ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਾਂ ਤਾਂ ਕੀ? ਬੇਕਰਾਰ ਬਹੁਤ ਹਾਂ
ਤੇਰੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਬਹੁਤ ਹਾਂ
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਗਮ'ਚ ਭਾਈਵਾਲ ਹਾਂ,ਗਮਗੀਨ ਬੜੀ ਹਾਂ
ਤੂੰ ਜ਼ਰਾ ਸਿਰ ਉਠਾਂ ਕੇ ਦੇਖ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੀ ਹਾਂ..

ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਨਾਂ

ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ
ਗੋਲੀ ਕਿਤੇ ਵੀ ਚੱਲੇ
ਸਾਡੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੱਗਣੀ ਹੈ

ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਹੈ
ਸਾਡੇ ਜ਼ਖਮਾਂ ਨੂੰ ਇਨਸਾਫ
ਨਾ ਆਪਣਿਆਂ ਨੇ ਲੈ ਕੇ ਦੇਣੈ
ਨਾ ਬੇਗਾਨਿਆਂ ਨੇ

ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ
ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਬਾਣਾ
ਭਗਤੀ ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੋਣਾ ਸੀ
ਵਿਚਾਰਗੀ
ਤੇ ਲਾਚਾਰਗੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੋ ਗਿਐ

ਸਿਰਫ ਨਵੰਬਰ ਚੁਰਾਸੀ
ਜਾਂ ਜੂਨ ਚੁਰਾਸੀ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਚੁਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨਾਂ ਵਿੱਚ
ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਇਹੋ ਭਾਣਾ ਵਰਤਣੈਂ..

ਸੰਸਦਾਂ ਕਚਹਿਰੀਆਂ ਦੇ ਮਾਲਕੋ!
ਇਤਿਹਾਸ ਭੂਗੋਲ ਦੇ ਸਿਰਜਕੋ!
ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਜਾਣ ਗਏ ਹਾਂ ਅਸੀਂ
ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਤਾਂ ਬੱਸ ਇਹ
ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੇਸ ਕਹੀਏ ?
ਅਸੀਂ ਕਿਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧਰਤੀ ਕਹੀਏ ?