ਇੱਕ ਖਤ ਲਿਖਿਓ ਕਿਣਮਿਣ ਵਰਗਾ

 

ਸਬਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ

                 

ਕਦੀ ਸਬਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਤਿੜਕਿਆ

ਤਾਂ ਇਹ ਨਾ ਸਮਝੀਂ

ਇਹ ਕੱਚ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਹੈ

ਟੁੱਟ ਕੇ ਬਿਖਰ ਹੀ ਜਾਏਗੀ

ਤੇਰੀ ਦੇਹਲੀ 'ਤੇ ਸਜਦਾ ਮਰ ਗਿਆ

ਤਾਂ ਇਹ ਨਾ ਜਾਣੀਂ

ਵਫਾ ਅੱਲ੍ਹੜ ਕੁੜੀ ਹੈ

ਲਾਂਬੂਆਂ ਤੋਂ ਡਰ ਹੀ ਜਾਏਗੀ

ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਨੀਲ ਉੱਗਿਆ

ਤਾਂ ਇਹ ਨਾ ਸਮਝੀਂ

ਇਹ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੀ ਜਾਈ ਹੈ

ਇਹ ਮੇਰੇ ਦਰ ਹੀ ਆਏਗੀ

ਮੇਰੀ ਗਾਨੀ ਦਾ ਧਾਗਾ ਟੁੱਟਿਆ

ਤਾਂ ਇਹ ਨਾ ਜਾਣੀਂ

ਇਹ ਪਿੰਜਰੇ ਦੀ ਹੈ ਘੁੱਗੀ

ਉੱਡ ਕੇ ਫਿਰ ਘਰ ਹੀ ਆਏਗੀ

ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣ

ਹਉਕਿਆਂ ਦੀ ਜੂਨ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਰ ਹੋਈ

ਤੇਰੇ ਦਰਬਾਰ ਦੇ

ਸਭ ਫਤਵਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋਈ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹਸ਼ਰ ਦੇ

ਗਿਣ ਕੇ ਹਿਸਾਬ ਮੰਗਣੇ ਨੇ

ਸਭ ਟਕੂਏ ਤੇ ਬਰਛੇ

ਚੌਂਕ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬਾਲਣੇ ਨੇ

ਤੇਰੀ ਹਰ ਰਾਤ 'ਚੋਂ

ਮੈਂ ਚੰਦ ਤਾਰੇ ਤੋੜਨੇ ਨੇ

ਤੇ ਲੇਖ ਆਪਣੇ

ਆਪਣੇ ਹੀ ਹੱਥੀਂ ਜੋੜਨੇ ਨੇ ।

ਇਸ ਪੀੜ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਨਾਂ ਦੇਵਾਂ ?

                 

ਇਸ  ਪੀੜ ਨੂੰ  ਕਿਹੜਾ  ਨਾਂ ਦੇਵਾਂ ?

ਇਹਨੂੰ ਕਿਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਦੇਵਾਂ?

ਹੈ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਤਸ਼ੱਦਦ  ਦੀ

ਇਹਨੂੰ  ਕਿਸ ਬੱਦਲ ਦੀ ਛਾਂ ਦੇਵਾਂ ?

ਵੰਝਲੀ ਦਾ ਜਿਹੜਾ  ਵੈਰੀ  ਸੀ

ਵੰਝਲੀ  ਦਾ  ਮਾਲਕ ਬਣ  ਬੈਠਾ

ਸਭ  ਹੇਕਾਂ , ਹੂਕਾਂ  ਹੋ  ਗਈਆਂ

ਉਹਨੂੰ ਕਿਉਂ ਰਾਂਝਣ ਦਾ 'ਨਾਂ' ਦੇਵਾਂ ?

ਸਭ   ਬੋਟ  ਅਲੂੰਏ  ਟੁੱਕ  ਦਿੱਤੇ

ਟੁੱਕ  ਕੇ  ਫਿਰ  ਧੁੱਪੇ  ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ

ਅਣਜੰਮੀਆਂ ਬੱਚੀਆਂ ਤੜਪਦੀਆਂ

ਮੈਂ  ਕਿੱਥੋਂ  ਮਹਿਰਮ  ਮਾਂ  ਦੇਵਾਂ ?

ਅੱਖੀਆਂ ਦਾ ਵਣਜ ਸਹੇੜ ਲਿਆ

ਅੱਖੀਆਂ  ਦੇ  ਵਪਾਰੀ ਆਏ ਨਾ

ਇਸ  ਮੰਡੀ ਵਿੱਚ ਹੱਡ ਵਿਕਦੇ ਨੇ

ਦਿਲ  ਦੇ  ਦੇਵਾਂ, ਜਾਂ  ਨਾ ਦੇਵਾਂ ?

ਇਹ ਦਰਦ  ਧੁਰਾਂ ਤੋਂ  ਸਾਡਾ ਸੀ

ਇਸ ਦਰਦ ਦੀ ਲਾਟ ਸਲਾਮਤ ਹੈ

ਇਹ ਸੇਕ ਵੀ ਹੈ ਇਹ ਚਾਨਣ ਵੀ

ਉਹ 'ਨਾਂਹ'  ਦੇਵੇ ਮੈਂ 'ਹਾਂ' ਦੇਵਾਂ

ਰੇਤੇ  ਨੇ  ਪਾਣੀ   ਜੀਰ   ਲਏ

ਨੈਣਾਂ ਵਿੱਚ ਨਦੀਆਂ ਆ ਗਈਆਂ

ਦਿਸਹੱਦੇ  ਤੱਕ   ਹੈ  ਮਾਰੂਥਲ

ਮੈਂ ਕਿੱਥੋਂ  ਕੋਈ  ਝਨਾਂ  ਦੇਵਾਂ?

ਇਸ  ਪੀੜ ਨੂੰ  ਕਿਹੜਾ  ਨਾਂ ਦੇਵਾਂ ?

ਇਹਨੂੰ ਕਿਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਦੇਵਾਂ?

ਹੈ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਤਸ਼ੱਦਦ  ਦੀ

ਇਹਨੂੰ  ਕਿਸ  ਬੱਦਲ ਦੀ ਛਾਂ ਦੇਵਾਂ?

ਕੁੜੀ ਹੁਣ ਕੋਈ ਖਤ ਨਹੀਂ ਲਿਖੇਗੀ

ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਸਾਵਣ

ਸਾਡੇ ਲਈ ਹਰ ਵਰ੍ਹੇ

ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸੰਧਾਰੇ ਲਿਆਉਂਦਿਆਂ ਵੀਰਾ ਸਾਵਣਾ!

ਇਸ ਵਰ੍ਹੇ ਤੇਰੀਆਂ ਕਣੀਆਂ

‘ਰੱਬਾ ਰੱਬਾ ਮੀਂਹ ਵਸਾ”’ ਗਾਉਂਦੀਆਂ

ਮਾਸੂਮ ਤਲੀਆਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਬੋਚਣੀਆਂ

‘ਹਾਇ ਅਸੀਂ ਜਿਉਣਾ ਸੀ..ਅਸੀਂ ਜਿਉਣਾ ਸੀ’” ਕਰਦੀਆਂ

 ਭਰੂਣ ਤਲੀਆਂ ਨੇ ਬੋਚਣੀਆਂ ਨੇ

ਸਾਡੀ ਔੜਾਂ ਮਾਰੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ

ਜਲ-ਥਲ ਕਰਦਿਆ ਸਾਂਵਲ ਮੇਘਲਿਆ!

ਇਸ ਵਰ੍ਹੇ

ਤੇਰੀ ਵੱਖੀ 'ਚੋਂ ਉੱਗਣ ਵਾਲੀ ਸਤਰੰਗੀ ਪੀਂਘ

ਛੈਲ-ਛਬੀਲੀਆਂ ਰਕਾਨਾਂ ਨੇ ਨਹੀਂ ਝੂਟਣੀ

ਬਲਾਤਕਾਰ ਦੀਆਂ ਡੰਗੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ  ਨੇ

 ਧੌਣਾਂ 'ਚ ਰੱਸੇ ਪਾ ਕੇ ਝੂਟਣੀ  ਹੈ

 ਸਾਡੀਆਂ ਵੱਢੀਆਂ ਟੁੱਕੀਆਂ ਪੌਣਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁਲਦੀਏ

  ਸੁਰਮਈ ਬਦਲੋਟੀਏ!

  ਇਸ ਵਰ੍ਹੇ

  ਤੇਰੀਆਂ ਲਟਬੌਰ ਮਸਤੀਆਂ ਨਾਲ ਝੂਮ ਕੇ

  ਸਾਡੀ ਰੀਝ ਦੇ ਮੋਰਾਂ ਨੇ ਪੈਲਾਂ ਪਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਨੱਚਣਾ

  ਦਾਜ-ਗੁਲੇਲਾਂ ਨਾਲ ਛਾਨਣੀ ਹੋ ਚੁੱਕੇ

  ਸਾਡੇ ਪੰਖਾਂ ਨੇ ਨੱਚਣਾ ਹੈ

  ਸਾਡੀਆਂ ਕੂਕਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਭਰਦਿਆ

  ਝੱਲਿਆ ਸਾਉਣ ਵੀਰਿਆ!

ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗਾਗਰਾਂ ਉਲੱਦ ਕੇ

  ਇਉਂ ਪਿਛਲੇ ਪੈਰੀਂ ਨਾ ਪਰਤ

  ਕਿ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਤੀਆਂ 'ਚ ਨਵੇਂ ਪਿੜ ਸਜਾਉਣੇ ਨੇ

  ਤੇਰਿਆਂ  ਛਰਾਟਿਆਂ ਨਾਲ  ਵਾਢ ਧੋਣੇ ਨੇ

  ਬਿਜਲੀਆਂ ਦੇ ਧਾਗਿਆਂ ਨਾਲ ਪੰਖ ਸਿਉਣੇ ਨੇ

  ਸੁੰਝੀਆਂ  ਧੜਾਂ 'ਤੇ ਨਵੇਂ ਸਿਰ ਟਿਕਾਉਣੇ ਨੇ।

ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਅਖਬਾਰ

ਪੜ੍ਹਦੀ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਜਿਸਨੂੰ  ਵਕਤ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਹੈ

ਲੈ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਸੱਜਣਾ!ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਅਖਬਾਰ ਹੈ

ਮੱਥੇ 'ਤੇ  ਖਬਰਾਂ  ਗੂੜ੍ਹੀਆਂ  ਧੁਖਦੇ ਨਸੀਬਾਂ ਵਾਲੀਆਂ

ਚੰਦ-ਚਾਨਣੀ ਦੀ ਸੇਜ 'ਤੇ ਉਗੀਆਂ ਸਲੀਬਾਂ ਵਾਲੀਆਂ

ਰੀਝਾਂ ਜੋ ਬੀਰ-ਵਹੁਟੀਆਂ, ਜਬਰਾਂ ਦੇ ਰਥ ਨੇ ਮਿੱਧੀਆਂ

ਅਣਹੋਣੀਆਂ ਨੇ ਖਿੱਚੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਨੇ ਪੁੱਠੀਆਂ-ਸਿੱਧੀਆਂ

ਮਸਤਕ ਉੱਤੇ ਤਣ ਗਿਆ  ਜੋ  ਝੁਰੜੀਆਂ ਦਾ ਜਾਲ ਹੈ

ਇਹ ਤੇਰਾ 'ਕੱਲੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਹਾਲ ਹੈ

ਸਿਵਿਆਂ ਦੀ ਪਾਉਂਦੇ ਬਾਤ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਕਾਲੇ ਹਾਸ਼ੀਏ

ਇਹ ਸੁਫਨਿਆਂ ਦੀ ਕਬਰ 'ਤੇ ਖਿੱਚੇ ਨਿਰਾਲੇ ਹਾਸ਼ੀਏ

ਵਿੱਚ ਤਰ ਰਹੇ ਜੋ ਅੱਥਰੂ, ਮੌਸਮ ਦਾ ਦੱਸਦੇ ਹਾਲ ਨੇ

ਏਥੇ ਸਦਾ ਬਾਰਿਸ਼ ਰਹੇ,  ਅੰਦਰ  ਸਦਾ  ਭੂਚਾਲ  ਨੇ

ਪਾਣੀ ਦੇ ਪਰਦੇ ਵਿਚੋਂ ਪਰ ਹੈ ਜਗਮਗਾਉਂਦੀ  ਰੌਸ਼ਨੀ

ਇਹ ਚਮਕਦੀ ਹੈ,ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਹੈ,ਗੁਣਗੁਣਾਉਂਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ

ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਟੋਏ ਨੇ, ਤੰਗੀਆਂ ਤੁਰਸ਼ੀਆਂ ਦੇ  ਮੇਚ ਦੇ

ਲੁੱਟਾਂ ਦੇ  ਖੋਹਾਂ ਦੇ, ਉੱਜੜੀਆਂ  ਬਸਤੀਆਂ  ਦੇ ਮੇਚ ਦੇ

ਵਕਤਾਂ ਨੇ ਖਾਧਾ ਮਾਸ ਜੋ, ਇਹ  ਉਹਦੀਆਂ  ਇਬਾਰਤਾਂ

ਪਰ ਮਾਰਨ ਸੂਹੀ-ਭਾਹ ਕਿਤੇ, ਕੱਚ-ਉਮਰੀਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ

ਜਿਉਂ ਅਣਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ ਕੋਈ ਚਿਹਰੇ'ਤੇ ਛਪਣਾ ਚਾਹ ਰਹੀ

ਜਿਉਂ ਗੋਰੀ  ਆ ਕੇ ਮੇਲਿਉਂ, ਕੰਨਾਂ 'ਚੋਂ ਬੁੰਦੇ ਲਾਹ ਰਹੀ

  

ਹੋਂਠਾਂ 'ਤੇ ਲੱਗੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਨੇ, ਜਿੱਤੀਆਂ ਜੰਗਾਂ ਦੀਆਂ

ਵਿਸਥਾਰ ਵਿੱਚ ਨੇ ਸਿਸਕੀਆਂ ਪਰ,ਟੁੱਟੀਆਂ ਵੰਗਾਂ ਦੀਆਂ

ਦਿਲ ਦੇ ਪਹਾੜੀਂ  ਹਉਕਿਆਂ  ਦੀ  ਚਾਂਦਮਾਰੀ  ਹੋ ਰਹੀ

ਵਾਅਦੇ ਜੋ ਰਹਿ ਗਏ ਪੁੱਗਣੋ,ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗਾਥਾ ਛੋਹ ਰਹੀ

ਪਰ ਕਿਤੇ  ਕਿਤੇ  ਮੁਸਕਾਨ ਵੀ ਖਿੜਦੀ ਮਜੀਠ ਰੰਗ ਦੀ

ਪਹਿਲੇ ਵਸਲ ਦੇ ਜ਼ਿਕਰ'ਤੇ,ਜਿਉਂ ਸਜ-ਮੁਕਲਾਈ ਸੰਗਦੀ

  

ਤੋਰ ਵਿੱਚ ਭਟਕਣ ਕੋਈ , ਰਾਹਾਂ  ਦਾ  ਰੇਤਾ  ਛਾਣਦੀ

ਹਰ ਅੰਗ'ਤੇ ਲੱਗੀ ਖਬਰ, ਸਭ ਕੁਝ ਗੁਆਚ ਜਾਣ ਦੀ

ਠੋਡੀ ਜਿਉਂ ਚੂਪੀ ਗਿਟ੍ਹਕ ਹੈ, ਸਾਰੀ  ਕਹਾਣੀ ਖੋਲ੍ਹਦੀ

'ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ ਅੰਬੀ ਗੁਮਸ਼ੁਦਾ..ਭਾਲੋ ਕੋਈ ' ਇਹ ਬੋਲਦੀ

ਚਾਹੇ ਇਹ ਅੰਤਿਮ ਖਬਰ ਹੈ,ਪਰ ਏਹੀ ਤਾਂ ਆਗਾਜ਼ ਹੈ

ਅੰਦਰ  ਏਸੇ  ਗਿਟ੍ਹਕ ਦੇ  ਹੀ, ਅੰਬੀਆਂ ਦਾ ਬਾਗ ਹੈ ।

ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਕਿੱਥੇ ਓ?

ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਵਿਤਾ ਹੋਣਾ ਹੈ

          

                                                                                    ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣੀ ਨਹੀਂ

ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਵਿਤਾ ਹੋਣਾ ਹੈ

ਕਵਿਤਾ ਜਿਹੜੀ ਚਾਨਣੀ ਦੇ

ਚਿੱਟੇ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ

ਨਾਹਤੀ-ਧੋਤੀ ਹੋਵੇ

ਕਵਿਤਾ,ਜਿਹਦੇ ਹੋਂਠਾਂ ਤੋਂ

ਕਿਰਦੇ ਬੋਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ

ਬੰਸਰੀ ਦੀ ਤਾਨ ਸੁਣੇ

ਕਵਿਤਾ,ਜਿਸਦੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ'ਤੇ

ਵਿਛੇ ਹਰਫਾਂ ਵਿੱਚੋਂ

ਚੋਮੁਖੀਏ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲੋਅ ਆਵੇ

ਕਵਿਤਾ,ਜਿਸਦੇ ਸੁਪਨੀਲੇ ਨੈਣਾਂ ਵਿੱਚ

ਵਸੇ ਖਾਬਾਂ ਵਿੱਚੋਂ

ਕਾਦਰ ਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ਲੱਭੇ

ਤੇ ਕਵਿਤਾ

ਜਿਹੜੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਡੁੱਲ੍ਹੇ

ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਡੁੱਲ੍ਹੇ

ਉੱਥੇ ਹੀ ਸ਼ਹਿਦ ਬੀਜਿਆ ਜਾਵੇ

ਕੀ ਮੈਂ ਕਦੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹਾਂ

ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਕਵਿਤਾ?

ਕੀ ਮੈਂ ਕਦੀ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹਾਂ

ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਕਵਿਤਾ?

ਕਦ ਮੋਤੀ ਥਿਆਉਣਾ? ….

ਇਹ ਤਨ ਡਾਢਾ ਵੈਰੀ

ਸ਼ੁਬਾਹ ਰਜਾਇਆ

ਰਾਤੀਂ ਫੇਰ ਮੰਗੇ

ਕੱਲ੍ਹ ਸੁੱਖੀਂ ਨਹਾਇਆ

ਅੱਜ ਫਿਰ ਉਹੀ ਲੋੜਾਂ

ਮੈਨੂੰ ਆਹ ਦੇ ਦੇ

ਮੈਨੂੰ ਔਹ ਦੇ ਦੇ

ਇਹਦਾ ਤਾਂ ਕਾਸਾ

ਕਦੀਓ ਨਾ ਭਰਦਾ

ਇਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਚਰਦਾ

ਮੈਂ ਕਿੰਜ ਵਿਹਲੀ ਹੋਵਾਂ?

ਮੈਂ ਕਦ ਵਿਹਲੀ ਹੋਵਾਂ?

ਤੇ ਸੋਚਾਂ ਮੈਂ ਤੁਧ ਨੂੰ

ਤੇ ਲੱਭਾਂ ਮੈਂ ਤੁਧ ਨੂੰ

ਇਹ ਮਨ ਡਾਢਾ ਵੈਰੀ

ਕਦੀ ਭੱਜੇ ਏਧਰ

ਕਦੀ ਭੱਜੇ ੳਧਰ

ਕਦੀ ਟੱਪੇ ਪਰਬਤ

ਕਦੀ ਨਾਪੇ ਸਾਗਰ

ਕਦੀ ਕਿਤੇ ਠਹਿਰੇ ਨਾ

ਅੱਥਰਾ ਇਹ ਘੋੜਾ

ਹਰ ਵੇਲੇ ਟੱਪ-ਟੱਪ

ਹਰ ਵੇਲੇ ਠੱਕ-ਠੱਕ

ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ

ਤੇ ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਭਟਕਣ

ਮੈਂ ਕਿੰਜ ਵਿਹਲੀ ਹੋਵਾਂ?

ਮੈਂ ਕਦ ਵਿਹਲੀ ਹੋਵਾਂ?

ਤੇ ਸੋਚਾਂ ਮੈਂ ਤੁਧ ਨੂੰ

ਤੇ ਖੋਜਾਂ ਮੈਂ ਤੁਧ ਨੂੰ

ਇਹ ਜੁੱਗਾਂ ਦੇ ਵੈਰੀ

ਇਹ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਵੈਰੀ

ਜਾਣਾਂ ਕਿ ਕਾਬੂ

ਇਹ ਕਰਨੇ ਹੀ ਪੈਣੇ

ਏਹੀ ਭਵਸਾਗਰ

ਇਹ ਤਰਨੇ ਹੀ ਪੈਣੇ

ਪਰ ਇਹ ਕਦ ਹੋਸੀ?

ਪਰ ਇਹ ਕਿੰਜ ਹੋਸੀ?

ਇਹ ਮੈਥੋਂ ਨਾ ਹੁੰਦਾ?

ਉਫ...............

ਮੈਥੋਂ ਨਾ ਹੁੰਦਾ

ਮੈਂ ਕਦ ਗੋਤਾ ਲਾਉਣਾ

ਕਦ ਮੋਤੀ ਥਿਆਉਣਾ?

ਅਜੇ ਤਾਂ.........

  

ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਲਹਿਰਾਈਆਂ ਕੱਚ ਦੀਆਂ ਮੁੰਦਰਾਂ

ਕਿਸੇ ਅਨੰਤ ਖੜਾਵਾਂ ਵਾਲੇ ਜੋਗੀ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ

ਤੇ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਦਿਸਿਆ ਤੇਰਾ ਮੂੰਹ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਮਲੀਆਂ ਹਾਰ

ਜੰਗਲਾਂ ਵੀਰਾਨਿਆਂ ਵਿੱਚ

ਭਟਕਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ

ਪਤਾ ਨਹੀਂ

ਇੱਕ ਪਲ ਵਿੱਚ ਕੋਟਿ ਜਨਮ ਨੇ

ਕਿ ਇੱਕ ਜਨਮ ਵਿੱਚ ਕੋਟਿ ਪਲ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ

ਇਸ ਹਿਸਾਬ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਪਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋਈ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਲਿਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੈਂ

ਕਿਸੇ ਵੈਰਾਗੀ ਪਲ ਦੀ ਤਲੀ ਉੱਤੇ

ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ ਗੂੜ੍ਹਾ ਗੂੜ੍ਹਾ ਨਾਂ

ਨਾ ਹੀ ਖੁਲ੍ਹਦੀਆਂ ਨੇ ਮੈਥੋਂ

ਸੰਘਣੇ ਹਨ੍ਹੇਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ

ਚਾਨਣ ਵੱਲ ਖੁਲ੍ਹਦੀਆਂ ਬਾਰੀਆਂ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਥੋਂ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਮਿੱਧ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਏ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ

ਸਿਰਫ ਤੈਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਹੈ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ

ਸਿਰਫ ਤਲਾਸ਼ ਹਾਂ

ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੈਂ

ਸਿਰਫ ਉਡੀਕ ਹਾਂ ..   

    

ਰਾਤ ਨੂੰ ਜੋ ਜਗ ਪਿਆ ਸੀ

ਰਾਤ ਨੂੰ ਜੋ ਜਗ ਪਿਆ ਸੀ, ਜੁਗਨੂੰਆਂ  ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ।

ਓਸ   ਸੂਰਜ  ਨੇ  ਜਿਉਣੈਂ  ਧੜਕਣਾਂ  ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ।

 

ਬੇਵਿਸਾਹੀ   ਦਾ   ਸਮੁੰਦਰ ,  ਬੇਵਫਾਈ   ਦੇ  ਭੰਵਰ,

ਫੇਰ ਵੀ  ਕੰਢੇ 'ਤੇ ਆਉਣੈਂ  ਤਿਣਕਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ।

ਤੈਨੂੰ  ਲੱਗੇ  ਸੇਕ  ਮੈਂ  ਸਾਰੀ  ਦੀ  ਸਾਰੀ ਪਿਘਲ ਜਾਂ,

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਭਣੀ ਮੁਹੱਬਤ, ਫੇਰਿਆਂ  ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ।

ਰੋਵੇ  ਦਿਲ  ਤੇ  ਜ਼ੇਹਨ  ਹੱਸੇ  ਧੀ  ਦੀ  ਡੋਲੀ ਤੋਰ ਕੇ,

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ  ਵੱਸਦੇ  ਨੇ ਹਾਸੇ , ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ।

ਅਣਖ ਲਈ ਵੱਢ ਕੇ ਜੋ ਦੱਬੀ,ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਕਬਰ 'ਚੋਂ

ਉੱਠ  ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਦੁਆਵਾਂ  ਸਿਸਕੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ।

ਕਿਹੜਿਆਂ ਗਗਨਾਂ'ਤੇ ਵਸਨੈਂ ? ਕੋਈ ਤਾਂ ਝਲਕਾਰ ਦੇ,

ਮੈਂ ਬੜਾ ਲੱਭਿਆ ਹੈ  ਤੈਨੂੰ, ਤਾਰਿਆਂ  ਦੇ ਨਾਲ  ਨਾਲ।

ਗ਼ਜ਼ਲ ਲਿਖਣੀ ਇੰਜ ਹੈ, ਸੋਨੇ 'ਚੋਂ  ਘੜਨੀ ਟੂੰਮ ਜਿਉਂ,

ਮੱਚਣਾ  ਪੈਂਦਾ ਹੈ   ਮਘਦੇ  ਅੱਖਰਾਂ  ਦੇ  ਨਾਲ  ਨਾਲ।

ਚੱਲ ! ਪਰਤ ਚੱਲੀਏ

      

ਚੱਲ! ਪਰਤ ਚੱਲੀਏ

ਉਮਰਾਂ ਦੀ ਕੁੰਜ ਲਾਹ ਕੇ  

ਅਨੁਭਵ ਦੇ ਤਾਜ ਉਤਾਰ ਕੇ

ਉਸ ਕੱਚ-ਕੁਆਰੀ ਰੁੱਤ ਵੱਲ

ਜਦੋਂ ਝੱਲ-ਵਲੱਲੀਆਂ ਮਾਰਦੇ

ਆਪਾਂ ਸੱਚ ਦੇ ਹਾਣੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ.

 ਚੱਲ ! ਪਰਤ ਚੱਲੀਏ

ਉਸ ਤਾਂਬੇ-ਰੰਗੀ ਦੁਪਹਿਰ ਵੱਲ

ਜਦੋਂ ਤੇਰੀ ਸੱਜਰੀ ਪੈੜ ਦਾ ਰੇਤਾ

ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਠੰਢਾ ਠਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ

ਤੇ ਮੈਂ ਤਪਦੇ ਥਲਾਂ ਵਿੱਚ

ਕਣੀਆਂ ਦੀ ਫਸਲ ਬੀਜ ਦਿੰਦੀ

 ਚੱਲ ! ਪਰਤ ਚੱਲੀਏ

ਉਸ ਸੋਨ-ਸੁਨਹਿਰੀ ਸ਼ਾਮ ਵੱਲ

ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਚਰਖੇ ਦੀ ਘੁਕਰ ਸੁਣ ਕੇ

ਤੂੰ ਸਾਲਮ ਦਾ ਸਾਲਮ ਪਹਾੜੀ ਜੋਗੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ

ਤੇ ਮੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਲੋਟੇ

ਤੇਰੇ ਕਰਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੰਦੀ 

ਚੱਲ! ਪਰਤ ਚੱਲੀਏ

ਉਸ ਉਦਾਸ ਸਾਂਵਲੀ ਰਾਤ ਵੱਲ

ਜਦੋਂ ਛੱਤ 'ਤੇ ਲੇਟਿਆਂ, ਅਸਮਾਨ ਮੈਨੂੰ

ਨੀਲੇ  ਕਾਗ਼ਜ਼ 'ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਤੇਰਾ ਖ਼ਤ ਲੱਗਦਾ

ਤੇ ਮੈਂ ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹਰਫ ਪੜ੍ਹਦੀ ਪੜ੍ਹਦੀ

ਏਨਾ ਲੰਮਾ ਖ਼ਤ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਤੇਰੇ ਹੱਥ  ਟੋਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ

 

ਚੱਲ! ਪਰਤ ਚੱਲੀਏ

ਉਸ ਸੰਗਦੀ ਜਿਹੀ ਸੁਬਾਹ ਵੱਲ

ਜਦੋਂ ਤੇਰੀਆਂ ਸੂਰਜੀ ਨਿਗਾਹਾਂ ਪੈਂਦਿਆਂ ਹੀ

ਮੇਰੇ ਬਰਫ-ਰੰਗੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਕਸੁੰਭੜਾ ਬਿਖਰ ਜਾਂਦਾ

ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਟਹਿਣੀਆਂ ਉਤੇ

ਹਸਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਚਹਿਕਣ ਲੱਗਦੀਆਂ

ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਉਹੀ  ਹੁੰਦੀ ਹੈ

ਜਦੋਂ ਚਿੜੀਆਂ ਚਹਿਕਦੀਆਂ ਨੇ

ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਉਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ

ਜਦੋਂ ਸਰਘੀਆਂ ਮਹਿਕਦੀਆਂ ਨੇ ।