ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ
ਇਕ ਕੈਂਸਰ-ਪੀੜਿਤ ਕੁੜੀ ਨੂੰ
ਮਿਲੀ ਸੀ,ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ
ਉੱਤੇ ਪੱਟੀਆਂ ਬੱਝੀਆਂ ਸਨ..ਉਹ ਪੀੜੋ-ਪੀੜ
ਸੀ,ਪਰ ਖਿੜਖਿੜਾ ਕੇ
ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ... ਗਾ
ਰਹੀ ਸੀ,ਉਹ ਕਵਿਤਾ
ਲਿਖਦੀ ਸੀ..ਕਵਿਤਾ ਗਾਉਂਦੀ
ਸੀ...ਉਸ ਬਾਰੇ ਮੈਂ
ਇਕ ਨਜ਼ਮ ਲਿਖੀ ਸੀ..ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ
ਕੇ ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਖੁਸ਼
ਹੋਈ...ਪਿਛੋਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ
ਉਹ ਨਜ਼ਮ ਲੈ ਕੇ.ਪੀ ਜੀ ਆਈ
ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ
ਰੋਗੀਆਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਈ ਗਈ..
ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਤੇ ਇਸ
ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਤੀਰੇ
ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਹੌਸਲੇ
ਦੀ ਝਲਕ ਲੈ ਆਂਦੀ
.. ਸਾਂਝੀ
ਕਰਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰ
ਆਇਆ ਹੈ...
ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਿਆ
ਹੈ ਗਾਉਂਦਿਆਂ
ਪੱਟੀ ਨੂੰ ਝਾਂਜਰ ਸਮਝ
ਛਣਕਾਉਂਦਿਆਂ
ਪੀੜ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ
ਹਾਸਾ ਲਿਖਦਿਆਂ
ਉਦਾਸੀਆਂ
ਨੂੰ ਦੇਸ-ਨਿਕਾਲਾ ਦਿੰਦਿਆਂ
ਤੇਰੀ
ਜ਼ਿੰਦਾ-ਦਿਲੀ ਨੂੰ ਸਲਾਮ
ਅੱਜ
ਮੇਰੀ ਇਹ ਨਜ਼ਮ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਅੱਜ
ਦੇਖ..ਜਾਂਦਾ-ਜਾਂਦਾ ਸੂਰਜ
ਅਟਕਿਐ
ਦੇਖ..ਠਹਿਰੀ ਆਉਂਦੀ ਆਉਂਦੀ
ਸ਼ਾਮ ਅੱਜ
ਖੁਸ਼ਿਕਸਮਤ
ਹੈਂ ਕੁੜੀਏ ਨੀਂ ਜ਼ਖਮਾਂ
ਵਾਲੀਏ !
ਜਾਣੈਂ ਕਦ ?ਤੇਰੇ ਕੋਲ
ਇਹ ਜਵਾਬ ਹੈ
ਰੱਬ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੈਂ
ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੀਏ !
ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮੌਤ ਦਾ
ਹਿਸਾਬ ਹੈ
ਮੈਂ ਨਿਕਰਮਣ ਨੂੰ ਤਾਂ
ਇਹ ਵੀ ਖਬਰ ਨਾ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੈ ਕੋਲ
ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ
?
ਪੱਟੂੰ ਅਗਲਾ ਪੈਰ,ਕਿ
ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ?
ਬੋਲੂੰ ਅਗਲਾ ਬੋਲ ਕਿ
ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ?
ਤੂੰ ਤਾਂ ਟੱਪੀਆਂ ਔਖੀਆਂ
ਸਭ ਸਰਦਲਾਂ
ਨੈਣੀਂ ਨੇ ਸਕੂਨ ਦੀਆਂ
ਮਹਿਫਲਾਂ
ਗੀਤ ਸੁਣ ਕੇ ਵਕਤ
ਵੀ ਹੈਰਾਨ ਹੈ
ਗਾਉਂਦੇ
ਤੇਰੇ ਬੁਲ੍ਹ ਨੇ ਕਿ
ਬੁਲਬੁਲਾਂ
ਸੋਨੇ ਦੀ ਹੈਂ ਤੂੰ,
ਭਾਵੇਂ ਹੋਈ ਛਾਨਣੀ
ਤੂੰ ਪਾਟੇ ਚੋਲੇ ਵਿੱਚੋਂ
ਕਿਰਦੀ ਚਾਨਣੀ
ਤੂੰ ਕਾਲੇ ਬੱਦਲੀਂ ਬਿਜਲੀਆਂ
ਦੀ ਲਿਸ਼ਕ ਹੈਂ
ਮੁਸਕਾਨ
ਤੇਰੀ ਤਿੰਨ-ਤਾਰੀ ਚਾਸ਼ਨੀ
ਖਾਮੋਸ਼ ਅੰਤ ਵਾਲੀਏ ਕਹਾਣੀਏ
!
ਕਈਆਂ ਮਹਾਜ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਲੜਦੀ
ਰਾਣੀਏ !
ਕਿਹੜੇ ਸਬਰ ਦੇ ਤੂੰ
ਸਮੁੰਦਰ ਡੀਕ ਲਏ ?
ਕਿੱਥੋਂ
ਲਿਆਈਓਂ ਹੌਸਲਾ ਮਰਜਾਣੀਏ ?
ਹੰਝੂਆਂ
ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਤੂੰ ਹੀ
ਹੈ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ
ਤੂੰ ਮੌਤ ਨੂੰ ਮਖੌਲ
ਕਰਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਏਵੇਂ ਹੀ ਹੱਸਦੀ ਜਾਈਂ,ਜੇਰੇ ਵਾਲੀਏ,
ਤੇਰੇ ਲਈ ਇਹੋ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਬੰਦਗੀ …
-----------------
No comments:
Post a Comment